Het was op een woensdagmiddag, ik had een proefles Pilates afgesproken in Oisterwijk. De les begon om 17.45 uur dus besloot ik wat eerder te gaan zodat ik nog even een winkeltje kon meepakken. Nadat ik wat te lang had getreuzeld met wel of niet die broek in de opruiming te kopen, kwam ik weer aan bij mijn fiets. Ojee, nog 5 minuten om op tijd bij de les te komen. Ik geef mijn fiets een vaart en in plaats van dat ik er opstap, lag ik ineens op de grond. De afdruk van de zadelstang was pijnlijk voelbaar in mijn borst, mijn hand bloedde en de duimmuis van mijn linkerhand deed zeer. Twee vrouwen die net voorbijkwamen, stonden stil en boden me hulp aan. “Ja, gaat wel hoor, niks aan de hand” zei ik dapper. Bij de fietsmaker aan de overkant liet ik het spatbord rechtzetten en de ketting er weer opleggen en met slechts 10 minuten vertraging stond ik alsnog op de Pilates mat. En dat ging ook prima, pas later thuis brak de pijn echt door.
Reactie op pijn
Achteraf heb ik er met verbazing naar gekeken wat er in je lichaam gebeurt na een ongeval. Mijn lichaam was in shock waardoor ik niet direct pijn voelde en kon sporten op de adrenaline die vrijkomt bij een vecht- of vluchtreactie. Daarna duurde het nog dagen voordat alle blauw plekken op mijn lichaam zichtbaar werden. Alsof mijn lichaam mij de tijd gaf om te wennen aan een gekneusd lijf.
Daarna kwam voor mij pas de echte uitdaging: hoe ga ik als linkshandige met een beroep waarbij ik mensen aanraak mijn hand rust geven? Nou ja … dat lukte me dus niet. Ik heb mijn praktijk niet stopgezet, maar wel mijn hand zoveel mogelijk ontzien. Wat me beter afging, was om de schoonmaak van mijn huis nog even uit te stellen 😉
Een ongeval of lichamelijke klacht komt altijd ongelegen, het verstoort je leven en vraagt om aandacht die je eigenlijk voor iets anders wil inzetten. De eerst reactie is dan: wat kan ik doen om er zo snel mogelijk van af te komen? Dat was ook mijn intentie toen ik mijn collega homeopathie vroeg om Arnica remedie voor me mee te nemen. Lichamelijk ongemak kan je ook emotioneel raken. Ik voelde angst: is mijn hand gebroken? Hoelang gaat dit duren? Zou ik er iets aan overhouden? Veel van mijn aandacht en energie ging naar deze gedachtespinsels.
Antwoorden op je lichaam
Totdat het voor mij helder werd dat ik op deze manier niet in contact was met mijn lichaam, maar reageerde vanuit een geconditioneerde respons op pijn. Dit deed ik door na de val direct op te staan en door te gaan, bij angst me terug te trekken in mijn hoofd en op zoek te gaan oplossingen om van de pijn af te komen. Allemaal heel begrijpelijk vanuit mijn opvoeding en achtergrond. Maar hoe zou het zijn om te antwoorden op wat mijn lichaam mij laat voelen? Door af te stemmen op mijn lichaam en te luisteren naar wat het mij te vertellen heeft. De informatie die het mij geeft tot me te nemen en er vervolgens gehoor aan te geven. Dat lijkt heel simpel, maar vaak zijn we geneigd om een gevoel te doordrenken met een persoonlijke invulling of angstgedachten en lukt het niet om sec aanwezig te zijn bij wat er is.
Voortaan stop ik met fysieke inspanning als er pijn opkomt in mijn hand en geef mijn lichaam rust als het daarom vraagt. Ik ben niet meer bezig met hoe ik ervan af kan komen of wat voor betekenis het heeft, maar sta stil bij wat ik voel. Bij stijfheid doe ik paar oefeningen zodat de energie weer kan doorstromen. En wat het me brengt … meer ontspanning en vertrouwen dat het zijn weg wel vindt.