Al bijna een jaar zijn we omringd door het Corona virus. Het is boeiend om te ondervinden wat deze onzichtbare en nog relatief onbekende vijand allemaal in ons teweegbrengt. Eigenlijk begint het hier al met het virus te benoemen als een ‘vijand’. Iets of iemand die tegen je is, die je ervaart als binnendringer, je innerlijke gemoedsrust verstoort, je gezondheid kan aantasten en je leven in de war schopt. Het eerste wat ik erin tegenkwam toen in maart 2020 strenge maatregelen werden aangekondigd, was: “dit wil ik niet!’ Een instinctief gevoel om mezelf te verdedigen, voelbaar als trilling in mijn borstkas met de neiging mijn handen afwerend voor me uit te houden. Maar er viel niets tegen te houden. Ik moest er hoe dan ook aan geloven dat mijn leven – en met mij van vele anderen – vanaf dat moment ging veranderen. Ongemakkelijk spartelde ik tegen, voelde weerstand tegen wat mij werd afgenomen: het aanraken van cliënten in mijn praktijk en het begeleidingsproces waar ik met mensen in was, het knuffelen van vrienden en naasten, de geplande afspraken in mijn praktijk die massaal werden afgezegd en de zekerheid over financieel inkomen. Ik had tijd nodig om me daartoe te verhouden en realiseerde me dat ik er ongemerkt toch vanuit ging dat ik mijn leven onder controle kon houden. Niet dus!
Ik realiseerde me dat in een crisissituatie het vooral aankomt op je vermogen tot aanpassen, flexibiliteit en creativiteit. Charles Darwin verwoordde het als volgt: Het zijn niet de sterkste van een soort die overleven en ook niet de intelligentste. Het zijn degene die zich het best op veranderingen aanpassen.
In het afgelopen jaar hebben we vaker gehoord dat we er samen door heen komen en dat het einde in zicht is, ook al kon men dat ook niet met zekerheid zeggen. Maar wat moet je anders verkondigen aan het volk om de hoop erin te houden? Ergens willen we licht aan het einde van de tunnel zien, vooruitzicht hebben, houvast. Het niet-weten hoe het nu ver moet, hoelang het nog gaat duren en of het ooit weer normaal wordt, is één van de moeilijkste dingen voor ons mensen. Als reactie op deze onzekerheid zijn we geneigd te gaan speculeren, stelling in te nemen, commentaar te leveren op de regering die met deze zelfde onzekerheid beleid moet uitzetten, ergens voor of tegen te zijn en vast te klampen aan vaccinatie, wetenschappelijke onderzoeken, testuitslagen of de veranderingen van het R0 (reproductiegetal). In de basis zoeken we naar houvast. Het helemaal toelaten van het feit dat je het niet weet, géén idee hebt hoe het verder zal gaan, is voor de meeste mensen doodeng. Toch heb ik bemerkt als je in contact met het niet-weten durft te zijn, er ruimte ontstaat. Alles is dan namelijk weer mogelijk, niets ligt vast of is de absolute waarheid. Je weet gewoon weg niet hoe het verder zal gaan. Een mening of stelling in nemen heeft dan geen waarde. Voor mij verruimt het ook het perspectief van waar we nu in zitten, dat Corona buiten onze macht ligt en we alleen maar hoeven volgen waar het ons toe uitdaagt. Het brengt mij meer in het hier en nu. Mijn leven wordt eenvoudiger, omdat ik me niet meer bezighoudt met wat er allemaal geschreven en gezegd wordt over de maatregelen. Ik doe wat voor me ligt, volg mijn ingevingen en gevoel. Ik ben dicht bij mezelf en beweeg mee met de virusgolf zonder mezelf te verliezen.
Als Corona ons al een geschenk te bieden heeft, is het volgens mij dat we meer met onszelf in contact komen en leren te vertrouwen op ons innerlijk kompas. Van controle en beheersen, naar accepteren en aanpassen.